Hulpverlener deelt aangrijpend verhaal over 20-jarige vuurwerkslachtoffer

Zaterdagavond op Radio 1 bij WNL deelde een hulpverlener een schrijnend verhaal over een tragisch incident tijdens een jaarwisseling van jaren geleden. Het betrof een 20-jarige jongeman die ernstig gewond raakte door een vuurwerkongeluk. Het slachtoffer had gedacht dat het vuurwerk niet was afgegaan en keek opnieuw, waarna het alsnog ontplofte. De explosie verwondde zijn gezicht zo ernstig dat hulpverleners ter plaatse voor een haast onmogelijke taak stonden.

“Het gezicht was helemaal weg,”

“Het gezicht was helemaal weg,” beschreef de hulpverlener, zichtbaar aangedaan, tijdens het interview. “We konden de patiënt niet eens beademen. Er was gewoon geen ademweg meer.” Ondanks de bijna kansloze situatie, zetten de aanwezige hulpverleners alles op alles om het slachtoffer te helpen. Een mobiel medisch team (MMT) werd opgeroepen om ter plaatse een ademweg te creëren, maar zelfs met hun geavanceerde apparatuur bleek de situatie uitzichtloos.

De impact op hulpverleners

De hulpverlener gaf ook een inkijkje in de emotionele belasting die dergelijke incidenten met zich meebrengen. “Je voelt de wanhoop van de omstanders, de familie, maar ook van de bemanning zelf. Iedereen wil helpen, maar soms is er simpelweg niets meer wat je kunt doen.” Ze benadrukte hoe cruciaal de samenwerking tussen de hulpdiensten is in zulke situaties en hoe moeilijk het kan zijn om te accepteren dat je, ondanks al je inspanningen.

De schrijver van dit artikel, wilt graag anoniem blijven, stuurde dit naar ons na het luisteren naar WNL op zaterdagavond. ,,Wat ik vooral wil is dat deze hulpverleners en alle anderen zich geen zorgen meer hoeven te maken over hoe ze het meest ergste wat ze kunnen vertellen moeten delen aan ouders van slachtoffers van vuurwerk.”

Wanhoop ter plaatse van omstanders en familie

De hulpverlener vervolgde haar reactie op de radio zaterdagavond als volgt; ,,heel veel duidelijkheid van de ambulance die daar was, dat ze eigenlijk ook de patiënt helemaal niet konden beademen, want ja, ze was weg. Nee, ze was helemaal weg. Het was echt helemaal weg. Dus ja, door de reanimatie, de MMT was onderweg, en die heb je in dat soort situaties dan gewoon echt nodig om een ademweg te creëren. Dus ja, het is eigenlijk al een casus die natuurlijk kansloos was, maar ja, je gaat er natuurlijk voor. Maar je hebt dan contact met collega’s op dat moment? Ja, ik was aanrijdend, dus dan hoor je dat. Nou ja, in principe hoefde ik niet op te schalen, want het waren al twee ambu’s en een MMT aanrijdend. Dus ja, meer kan je niet doen, en je voelt daar de wanhoop ter plaatse van omstanders en familie, maar ook van de bemanning zelf. Ja, personeel. Ja, hulpverleners. Ja. Heb je nog eigenlijk wel eens contact met een patiënt na afloop? Of gebeurt dat eigenlijk nooit?

De schrijver van het artikel blijft anoniem, ondanks verschillende verzoeken hierover.

---

---